Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 15 oktober 2018
Met een sombere blik op zijn gezicht, keek de jonge Aboriginal jager, Manimanuk uit over de vlakten vanaf de rotsformatie waarop hij stond. Eerder die ochtend waren er boze woorden gevallen in het kamp van zijn volk. Voor Manimanuk leek het alsof er twee kampen waren. Eén, die geleid werd door een van de ouderen, was vastberaden om te vertrekken naar betere jachtvelden voor het droge seizoen kwam. Het andere kamp vond het beter om te wachten tot één van de moeders volledig hersteld was nadat zij haar been had gebroken terwijl zij naar yams, een soort knollen, zocht.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 10 september 2018
Het zonlicht stroomde door de enorme ramen en verspreidde zich door de kerk waar de vader van de jongen predikte. De jongen stond roerloos en staarde in bewondering naar waar het licht naar binnen kwam. Het was toen dat hij begreep dat net zoals het licht nu tot in de donkerste hoeken van de kerk reikte, zou het licht ook tot in de donkerste harten reiken.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 3 augustus 2018
De middagzon scheen volop toen de jonge Maddie van school naar huis slenterde met een sombere blik op haar gezicht. Zij voelde zich nog steeds neerslachtig om wat er tijdens het ochtend speelkwartier plaats had gevonden op het schoolplein. Een groepje jongens uit haar klas hadden een meisje uit een andere klas uitgelachen. Het meisje haar vader was een tijdje terug ontslagen en haar ouders konden amper rondkomen van haar moeders loon. De jongens lachten haar uit om haar tweedehands kleding en noemden haar ouders ‘losers’.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 1 juni 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 5 van de Helena Serie
“Ohhh,” zuchtten Helena en Marlon toen de meest schitterende zon die zij ooit hadden gezien voor hen verscheen.
Zij staarden naar de zon, om het te zien transformeren in een glimlachend vrouwengezicht zo vol van liefde dat het hun ogen vulde met tranen. Een warme, zachte stem sprak.
“Lieve kinderen, ik heet Tamar. Kom alsjeblieft dichterbij.”
De twee vrienden deden wat van hen gevraagd werd.
“Mijn naam is Helena,” zei Helena zonder enige aarzeling.
“En ik heet Marlon,” voegde Marlon toe met gelijke enthousiasme.
“Ja, dat weet ik, mijn kleine wijzen. Ik heb jullie van boven in de gaten gehouden sinds de dag dat jullie geboren werden.”
“Verwachtte je ons, Tamar?” vroeg Helena.
Tamar glimlachte.
“Ja, ik verwachtte jullie inderdaad. Net zoals de mensheid mij al duizenden jaren verwacht.”
“Dus jij bent de lang verwachte Zon,” zei Helena tot haar eigen verbazing, omdat de woorden niet voelden als haar eigen.
“Ja, dat ben ik,” antwoordde Tamar, “en voor de mensen uit de oudheid ben ik Sirius.”
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 11 mei 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 4 van de Helena Serie
Nadat zij genoten hadden van het uitzicht bij de bayou, liepen Helena en Marlon terug naar de tuinen van het grote oude huis. Daar stonden zij weer bij Oma’s eik. Uit ontzag voor de wijze oude boom, aarzelden zij om hun handen op de stevige, gegroefde bast te leggen. In plaats daarvan stonden zij daar een poos hand in hand. Terwijl zij dit deden, viel het hen op hoe krachtig de eik was, zelfs op een afstand. Het vulde hen met een gevoel van rust.
