Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 18 september 2019
November regen viel langzaam maar zeker op de voorruit van zijn auto terwijl Brendan door de straten in de stad reed die langzaam getransformeerd werden door het donker van de nacht. Waarheen, vroeg hij zich af, wrang glimlachend, want hij wist dat het hem niets kon schelen. Door doelloos rond te rijden, kon hij zich ontspannen en afstand nemen van zijn verwarde gedachtegang. Het hielp hem om zijn leven vanuit een ander perspectief te bekijken. Zijn leven? Goede vraag. Op dit moment voelde het alsof hij het leven van anderen leefde.
“Hoe is het zover gekomen?” vroeg hij zichzelf hardop.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 20 augustus 2019
Een schitterend licht omhelsde Alfredo terwijl hij op de stoep lag in het centrum van Santiago de Chile. Het deed hem knipperen en een hand voor zijn ogen houden. Toen klonk er een tedere stem diep van binnen:
“Er is geen begin, er is geen einde.”
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 24 juli 2019
Er wordt gezegd, dat op een dag, als de wereld in onrust verkeert en de mensheid verloren is geraakt in chaos, de Broers terug zullen keren. Het zijn zij die het licht van de liefde in de duisternis zullen schijnen en de geest van eenheid opnieuw aan zullen steken.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 18 juni 2019
Zelfs nu, terwijl ik op de veranda van het strandhuis stap om de laatste onweerswolken aan de horizon te zien vertrekken, voelt de lucht bedompt. Het benauwt me zoals een wollen deken op een warme zomerdag. Ogenblikkelijk dringt het tot me door hoe helder de storm op de vroege ochtend weerspiegelde hoe ik me voel na onze verhitte uitwisseling gisteravond laat. Ik slaak een diepe zucht in een poging om mijn zwaar beladen hart te troosten en begin in m’n eentje te lopen door het door regen doordrenkte zand naar het water.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 14 mei 2019
(dat geldt ook voor volwassenen)
Het vrolijke vogelgezang van de lente en de tedere zonnestralen die hun weg vonden door het frisse, groene bladerdak ontgingen Miros Kovac, terwijl hij langzaam maar vastberaden langs de laan liep die naar de begraafplaats leidde. Daarvoor was hij te diep in gedachten. Elk jaar legde hij dit bezoek af begin mei, en toch was hij nooit gewend geraakt aan de emoties die ermee gepaard gingen. Dit jaar vormde geen uitzondering. Eigenlijk voelde het nu zelfs sterker. Toch voelde Miros deze keer aan dat er een bedoeling achter zat.
