Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 18 juni 2019
Zelfs nu, terwijl ik op de veranda van het strandhuis stap om de laatste onweerswolken aan de horizon te zien vertrekken, voelt de lucht bedompt. Het benauwt me zoals een wollen deken op een warme zomerdag. Ogenblikkelijk dringt het tot me door hoe helder de storm op de vroege ochtend weerspiegelde hoe ik me voel na onze verhitte uitwisseling gisteravond laat. Ik slaak een diepe zucht in een poging om mijn zwaar beladen hart te troosten en begin in m’n eentje te lopen door het door regen doordrenkte zand naar het water.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 14 mei 2019
(dat geldt ook voor volwassenen)
Het vrolijke vogelgezang van de lente en de tedere zonnestralen die hun weg vonden door het frisse, groene bladerdak ontgingen Miros Kovac, terwijl hij langzaam maar vastberaden langs de laan liep die naar de begraafplaats leidde. Daarvoor was hij te diep in gedachten. Elk jaar legde hij dit bezoek af begin mei, en toch was hij nooit gewend geraakt aan de emoties die ermee gepaard gingen. Dit jaar vormde geen uitzondering. Eigenlijk voelde het nu zelfs sterker. Toch voelde Miros deze keer aan dat er een bedoeling achter zat.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op donderdag 18 april 2019
Zelfs nu, terwijl Eva in het wegrestaurant aan Route 40 zat, bracht de herinnering aan haar laatste dag op het werk een enorme grijns op haar gezicht. Op de dag van haar vijf-en-dertigste verjaardag was zij het kantoor van haar directeur binnengelopen en had zij hem haar ontslag ingediend van haar baan als creatief directeur bij een van L.A.’s vooraanstaande reclamebureaus. Doug stond daar met zijn mond vol tanden en nam het nieuws van zijn meest gewaardeerde en succesvolle werknemer in ontvangst zonder enig teken van emotie. Eva’s mededeling had hij niet aan zien komen en hij was te druk bezig het nieuws te verwerken om al iets te voelen. Vijftien jaar van nauwe samenwerking waren tot een abrupt eind gekomen.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op donderdag 21 maart 2019
“En blijf uit het hoge gras, Jude. Het krioelt er van de slangen,” waarschuwde Jude zijn oma.
“Maak je geen zorgen, oma,” riep Jude, de hordeur achter hem dichtgooiend, terwijl hij de achtertuin in rende.
Oma glimlachte wat weemoedig. Zij was trots op hoe haar zesjarige kleinzoon met zijn verlies omging. Het was bijna een jaar geleden dat zijn ouders – Oma haar zoon en schoondochter – omkwamen in een auto ongeluk. Vlak daarna was Jude verhuisd van de stad om met haar en opa op hun veehouderij vlakbij Mount Archer te gaan wonen. In het begin was zij bang geweest dat Jude zich zou afsluiten, maar de verhuizing naar het platteland bleek een perfecte remedie. Jude had troost gevonden in de natuur.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 12 februari 2019
Zonlicht stroomde de kamer binnen en bedekte de negentienjarige Katrina en haar oma met een gouden glans. Zij zaten aan Oma’s eettafel één van haar oude fotoalbums door te bladeren toen Katrina een vervaagde foto aanwees van een jong meisje en jongetje die hand in hand stonden.
