Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op zaterdag 7 april 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 3 van de Helena Serie
“Wat was dat prachtig, hè?” vroeg Helena, verwijzend naar de lichtflits in de lucht waar zij net getuige van waren geweest.
“Ja,” antwoordde Marlon knikkend, “en ik denk dat het licht in de bayou dat ook zal zijn. Zullen we verder gaan?”
“Ja, laten we gaan.”
De twee elfjarigen draaiden naar de zandweg en liepen op de bayou af.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op donderdag 5 april 2018
Klik hier om dit verhaal vanaf het begin te lezen!
Aflevering 20
Terwijl hij omhoogkeek door de ‘scribbly gum’ eucalyptustakken naar de lucht, voelde Dave Frankston zich weer rustig worden. Rust was iets wat hij heel goed kon gebruiken, aangezien zijn ontdekking van de waarheid achter de adoptie van Alan ‘Ironbark’ MacGregor’s dochter hem slapeloze nachten bezorgde. Tenminste, tot gisternacht. Gisternacht had hij eindelijk de slaap gevonden. Het had hem ontzettend goed gedaan, vooral doordat het vandaag zaterdag was, zijn vrije dag. Hij was weliswaar vroeg wakker geworden, maar kon het zich permitteren om een half uur langer in bed te blijven liggen met de gordijnen open, zodat hij de witte wolkjes in de donkerblauwe lucht voorbij kon zien drijven.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 7 maart 2018
Een verhaal op Internationale Vrouwendag 2018 over vrouwelijke kracht
Zolang Luna zich kon herinneren was haar moeder bevangen door een intens verdriet. Hoe dat kwam wist zij wel, al sprak haar moeder daar nooit over. Twee jaar geleden, toen Luna amper drie jaar oud was, keerde haar vader terug van de burgeroorlog. Levendig herinnerde zij zich hoe de mannen van haar dorpje in de bergen hem veilig thuis hadden gebracht. Zij wist nog hoe haar moeder het uitgekrijst had toen die zag hoe de gruwelijkheden van het regime haar man hadden getraumatiseerd.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 12 januari 2018
Klik hier om het verhaal te lezen dat hieraan vooraf ging!
Deel 2 van de Helena Serie
Nog steeds glimlachend, liep Helena naar het jonge eikenboompje en ging ernaast knielen.
“Oma,” zei zij opnieuw, alleen wat harder, “ik ben zo blij dat je er nog bent.”
Tegelijkertijd streelde een briesje door haar donkerbruine lokken. Voor Helena voelde het alsof Oma via de wind met haar praatte. Zij glimlachte nog meer en genoot van de warme, gloeiende sensatie die zij voelde in haar hart. Toen stond zij op en liep langzaam naar de grote eik die de kleine eik beschutte tegen de hitte van de middagzon.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 20 december 2017
Deel 1 van de Helena Serie
De elfjarige Helena glimlachte tevreden naar de stralen van de zomerzon die door het dichte, bladerdak van de groenblijvende eiken sijpelden. Zij vond het heerlijk om langs de schaduwrijke laan te lopen die naar Oma’s grote landhuis bij de bayou leidde, want het gaf haar de tijd om alles te vergeten en om te genieten van de rustgevende schoonheid van de omgeving. Zo lang zij zich kon herinneren, bezocht zij Oma – die niet haar echte oma was – minstens eens per week.
