Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 21 november 2018
Klik hier om dit verhaal vanaf het begin te lezen!
Aflevering 27
De volgende ochtend werd Deborah gewekt uit een diepe slaap door haar telefoon die luid overging.
“Oh, verdorie,” kreunde zij slaperig toen zij de telefoon probeerde te pakken. Zij miste en veegde het van het nachtkastje af zodat het op de vloer viel. Met tegenzin kwam zij uit bed, maar het was te laat. Zodra zij de telefoon te pakken kreeg om de oproep te beantwoorden, hield het op met overgaan. Terwijl zij de slaap met één hand uit haar ogen wreef, veegde zij over het scherm met haar duim om te zien wie geprobeerd had haar te bereiken.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 12 november 2018
Gavins hart voelde zwaarder met elke stap die hij zette in het stille bos. Het donker van de nacht dat zijn intrede deed, leek zijn sombere gedachten te weerspiegelen. Gedachten en herinneringen aan zijn vroege kindertijd toen hij in hetzelfde bos een wandeling had gemaakt met zijn inmiddels overleden vader. Terwijl hij vooruit sjokte door de rode en gouden bladeren die zijn pad bedekten, begon hij hardop te spreken alsof hij een brief opstelde.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 15 oktober 2018
Met een sombere blik op zijn gezicht, keek de jonge Aboriginal jager, Manimanuk uit over de vlakten vanaf de rotsformatie waarop hij stond. Eerder die ochtend waren er boze woorden gevallen in het kamp van zijn volk. Voor Manimanuk leek het alsof er twee kampen waren. Eén, die geleid werd door een van de ouderen, was vastberaden om te vertrekken naar betere jachtvelden voor het droge seizoen kwam. Het andere kamp vond het beter om te wachten tot één van de moeders volledig hersteld was nadat zij haar been had gebroken terwijl zij naar yams, een soort knollen, zocht.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 10 september 2018
Het zonlicht stroomde door de enorme ramen en verspreidde zich door de kerk waar de vader van de jongen predikte. De jongen stond roerloos en staarde in bewondering naar waar het licht naar binnen kwam. Het was toen dat hij begreep dat net zoals het licht nu tot in de donkerste hoeken van de kerk reikte, zou het licht ook tot in de donkerste harten reiken.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 3 augustus 2018
De middagzon scheen volop toen de jonge Maddie van school naar huis slenterde met een sombere blik op haar gezicht. Zij voelde zich nog steeds neerslachtig om wat er tijdens het ochtend speelkwartier plaats had gevonden op het schoolplein. Een groepje jongens uit haar klas hadden een meisje uit een andere klas uitgelachen. Het meisje haar vader was een tijdje terug ontslagen en haar ouders konden amper rondkomen van haar moeders loon. De jongens lachten haar uit om haar tweedehands kleding en noemden haar ouders ‘losers’.
