Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 20 augustus 2019
Een schitterend licht omhelsde Alfredo terwijl hij op de stoep lag in het centrum van Santiago de Chile. Het deed hem knipperen en een hand voor zijn ogen houden. Toen klonk er een tedere stem diep van binnen:
“Er is geen begin, er is geen einde.”
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 11 januari 2019
Zij is mijn vriend
Terwijl de nazomerse zon omhoog steeg en zijn stralen langzaam door de mistlaag heen schenen, beklom Benedicto gestaag de steile, rotsachtige helling in de berguitlopers net buiten zijn dorp. Nadat hij ongeveer een uur had gelopen, stopte de negentigjarige om op adem te komen. Hij keek in de verte om het prachtige uitzicht te bewonderen. Hij wreef over zijn grijze stoppelbaard en dwaalde in gedachten terug naar de tijd toen hij nog een jongen was.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 6 juli 2018
Klik hier om dit verhaal vanaf het begin te lezen!
Aflevering 25
De volgende dag op het werk voelde Dave Frankston zich opgetogen. Alles ging zoals gepland en nu dat Conno hem had gebeld hem gisteravond had gebeld met het nieuws dat hij naar de reünie zou komen, kon hij beginnen met dingen regelen. Allereerst zou hij contact opnemen met Debbie haar biologische moeder. Plotseling veranderde opgetogenheid in een golf van onrust. Hoe zou haar moeder reageren? ‘Nou, kerel, je kunt nu niet meer terug,’ zei hij in zichzelf terwijl hij voor zichzelf een kop heerlijke sterke thee inschonk en naar zijn bureau liep.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 1 juni 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 5 van de Helena Serie
“Ohhh,” zuchtten Helena en Marlon toen de meest schitterende zon die zij ooit hadden gezien voor hen verscheen.
Zij staarden naar de zon, om het te zien transformeren in een glimlachend vrouwengezicht zo vol van liefde dat het hun ogen vulde met tranen. Een warme, zachte stem sprak.
“Lieve kinderen, ik heet Tamar. Kom alsjeblieft dichterbij.”
De twee vrienden deden wat van hen gevraagd werd.
“Mijn naam is Helena,” zei Helena zonder enige aarzeling.
“En ik heet Marlon,” voegde Marlon toe met gelijke enthousiasme.
“Ja, dat weet ik, mijn kleine wijzen. Ik heb jullie van boven in de gaten gehouden sinds de dag dat jullie geboren werden.”
“Verwachtte je ons, Tamar?” vroeg Helena.
Tamar glimlachte.
“Ja, ik verwachtte jullie inderdaad. Net zoals de mensheid mij al duizenden jaren verwacht.”
“Dus jij bent de lang verwachte Zon,” zei Helena tot haar eigen verbazing, omdat de woorden niet voelden als haar eigen.
“Ja, dat ben ik,” antwoordde Tamar, “en voor de mensen uit de oudheid ben ik Sirius.”
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 11 mei 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 4 van de Helena Serie
Nadat zij genoten hadden van het uitzicht bij de bayou, liepen Helena en Marlon terug naar de tuinen van het grote oude huis. Daar stonden zij weer bij Oma’s eik. Uit ontzag voor de wijze oude boom, aarzelden zij om hun handen op de stevige, gegroefde bast te leggen. In plaats daarvan stonden zij daar een poos hand in hand. Terwijl zij dit deden, viel het hen op hoe krachtig de eik was, zelfs op een afstand. Het vulde hen met een gevoel van rust.
