Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 1 juni 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 5 van de Helena Serie
“Ohhh,” zuchtten Helena en Marlon toen de meest schitterende zon die zij ooit hadden gezien voor hen verscheen.
Zij staarden naar de zon, om het te zien transformeren in een glimlachend vrouwengezicht zo vol van liefde dat het hun ogen vulde met tranen. Een warme, zachte stem sprak.
“Lieve kinderen, ik heet Tamar. Kom alsjeblieft dichterbij.”
De twee vrienden deden wat van hen gevraagd werd.
“Mijn naam is Helena,” zei Helena zonder enige aarzeling.
“En ik heet Marlon,” voegde Marlon toe met gelijke enthousiasme.
“Ja, dat weet ik, mijn kleine wijzen. Ik heb jullie van boven in de gaten gehouden sinds de dag dat jullie geboren werden.”
“Verwachtte je ons, Tamar?” vroeg Helena.
Tamar glimlachte.
“Ja, ik verwachtte jullie inderdaad. Net zoals de mensheid mij al duizenden jaren verwacht.”
“Dus jij bent de lang verwachte Zon,” zei Helena tot haar eigen verbazing, omdat de woorden niet voelden als haar eigen.
“Ja, dat ben ik,” antwoordde Tamar, “en voor de mensen uit de oudheid ben ik Sirius.”
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 11 mei 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 4 van de Helena Serie
Nadat zij genoten hadden van het uitzicht bij de bayou, liepen Helena en Marlon terug naar de tuinen van het grote oude huis. Daar stonden zij weer bij Oma’s eik. Uit ontzag voor de wijze oude boom, aarzelden zij om hun handen op de stevige, gegroefde bast te leggen. In plaats daarvan stonden zij daar een poos hand in hand. Terwijl zij dit deden, viel het hen op hoe krachtig de eik was, zelfs op een afstand. Het vulde hen met een gevoel van rust.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op zaterdag 7 april 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 3 van de Helena Serie
“Wat was dat prachtig, hè?” vroeg Helena, verwijzend naar de lichtflits in de lucht waar zij net getuige van waren geweest.
“Ja,” antwoordde Marlon knikkend, “en ik denk dat het licht in de bayou dat ook zal zijn. Zullen we verder gaan?”
“Ja, laten we gaan.”
De twee elfjarigen draaiden naar de zandweg en liepen op de bayou af.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 12 maart 2018
Mijn verhuizing van Australië naar Londen in 1979 was niet zo fijn als ik had verwacht. Eigenlijk bleek het een enorme cultuurschok te zijn. Er waren helemaal geen vergulde straten; de samenleving was niet zo verfijnd als mensen beweerden, het weer beviel me van geen kant, en bovenal waren de mensen niet zo vriendelijk als in Australië. Engeland kwam zo achtergebleven over op mij, dat ik net zo goed op de maan geland had kunnen zijn.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 20 december 2017
Deel 1 van de Helena Serie
De elfjarige Helena glimlachte tevreden naar de stralen van de zomerzon die door het dichte, bladerdak van de groenblijvende eiken sijpelden. Zij vond het heerlijk om langs de schaduwrijke laan te lopen die naar Oma’s grote landhuis bij de bayou leidde, want het gaf haar de tijd om alles te vergeten en om te genieten van de rustgevende schoonheid van de omgeving. Zo lang zij zich kon herinneren, bezocht zij Oma – die niet haar echte oma was – minstens eens per week.
