Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 21 november 2018
Klik hier om dit verhaal vanaf het begin te lezen!
Aflevering 27
De volgende ochtend werd Deborah gewekt uit een diepe slaap door haar telefoon die luid overging.
“Oh, verdorie,” kreunde zij slaperig toen zij de telefoon probeerde te pakken. Zij miste en veegde het van het nachtkastje af zodat het op de vloer viel. Met tegenzin kwam zij uit bed, maar het was te laat. Zodra zij de telefoon te pakken kreeg om de oproep te beantwoorden, hield het op met overgaan. Terwijl zij de slaap met één hand uit haar ogen wreef, veegde zij over het scherm met haar duim om te zien wie geprobeerd had haar te bereiken.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 15 oktober 2018
Met een sombere blik op zijn gezicht, keek de jonge Aboriginal jager, Manimanuk uit over de vlakten vanaf de rotsformatie waarop hij stond. Eerder die ochtend waren er boze woorden gevallen in het kamp van zijn volk. Voor Manimanuk leek het alsof er twee kampen waren. Eén, die geleid werd door een van de ouderen, was vastberaden om te vertrekken naar betere jachtvelden voor het droge seizoen kwam. Het andere kamp vond het beter om te wachten tot één van de moeders volledig hersteld was nadat zij haar been had gebroken terwijl zij naar yams, een soort knollen, zocht.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 6 juli 2018
Klik hier om dit verhaal vanaf het begin te lezen!
Aflevering 25
De volgende dag op het werk voelde Dave Frankston zich opgetogen. Alles ging zoals gepland en nu dat Conno hem had gebeld hem gisteravond had gebeld met het nieuws dat hij naar de reünie zou komen, kon hij beginnen met dingen regelen. Allereerst zou hij contact opnemen met Debbie haar biologische moeder. Plotseling veranderde opgetogenheid in een golf van onrust. Hoe zou haar moeder reageren? ‘Nou, kerel, je kunt nu niet meer terug,’ zei hij in zichzelf terwijl hij voor zichzelf een kop heerlijke sterke thee inschonk en naar zijn bureau liep.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 1 juni 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 5 van de Helena Serie
“Ohhh,” zuchtten Helena en Marlon toen de meest schitterende zon die zij ooit hadden gezien voor hen verscheen.
Zij staarden naar de zon, om het te zien transformeren in een glimlachend vrouwengezicht zo vol van liefde dat het hun ogen vulde met tranen. Een warme, zachte stem sprak.
“Lieve kinderen, ik heet Tamar. Kom alsjeblieft dichterbij.”
De twee vrienden deden wat van hen gevraagd werd.
“Mijn naam is Helena,” zei Helena zonder enige aarzeling.
“En ik heet Marlon,” voegde Marlon toe met gelijke enthousiasme.
“Ja, dat weet ik, mijn kleine wijzen. Ik heb jullie van boven in de gaten gehouden sinds de dag dat jullie geboren werden.”
“Verwachtte je ons, Tamar?” vroeg Helena.
Tamar glimlachte.
“Ja, ik verwachtte jullie inderdaad. Net zoals de mensheid mij al duizenden jaren verwacht.”
“Dus jij bent de lang verwachte Zon,” zei Helena tot haar eigen verbazing, omdat de woorden niet voelden als haar eigen.
“Ja, dat ben ik,” antwoordde Tamar, “en voor de mensen uit de oudheid ben ik Sirius.”
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op vrijdag 11 mei 2018
Klik hier om de serie vanaf het begin te lezen!
Deel 4 van de Helena Serie
Nadat zij genoten hadden van het uitzicht bij de bayou, liepen Helena en Marlon terug naar de tuinen van het grote oude huis. Daar stonden zij weer bij Oma’s eik. Uit ontzag voor de wijze oude boom, aarzelden zij om hun handen op de stevige, gegroefde bast te leggen. In plaats daarvan stonden zij daar een poos hand in hand. Terwijl zij dit deden, viel het hen op hoe krachtig de eik was, zelfs op een afstand. Het vulde hen met een gevoel van rust.
