Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op woensdag 7 maart 2018
Een verhaal op Internationale Vrouwendag 2018 over vrouwelijke kracht
Zolang Luna zich kon herinneren was haar moeder bevangen door een intens verdriet. Hoe dat kwam wist zij wel, al sprak haar moeder daar nooit over. Twee jaar geleden, toen Luna amper drie jaar oud was, keerde haar vader terug van de burgeroorlog. Levendig herinnerde zij zich hoe de mannen van haar dorpje in de bergen hem veilig thuis hadden gebracht. Zij wist nog hoe haar moeder het uitgekrijst had toen die zag hoe de gruwelijkheden van het regime haar man hadden getraumatiseerd.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 2 mei 2016
Morgen is er dodenherdenking in Nederland, en de dag daarna bevrijdingsdag. Het zijn dagen waarbij ik gemengde gevoelens heb. Is het goed om mensen die onze vrijheid hebben verkregen te herdenken en vervolgens deze vrijheid te vieren? Ja, misschien wel. Zo ervaren we dankbaarheid en zijn we ons bewust van hoe belangrijk vrijheid voor ons is. Aan de andere kant richten we ons op het lijden.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 9 februari 2016
“Magari”, zuchtte hij van verlangen terwijl hij op de klif boven de baai zat.
Meteen begon de wind te draaien. Zij zweepte de golven op tot ze wild werden, en dreef hen naar het strand, waar ze toch al naartoe zouden rollen, zij het nu sneller.
Kon ik maar, vroeg hij zich af.
“Oh, maar dat kun je wel”, antwoordde de wind.
Toen kwam de wind tot rust. Zij liet de golven even rusten in de warme middagzon.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op maandag 7 december 2015
Er is een plek waar niets bestaat, en waaruit alles ontstaat. Hier is alles al aanwezig, alles al gecreëerd. Het is de essentie die zich hier bevindt, wachtend om gevormd te worden naar ons verlangen. Creatie en manifestatie in één, vanuit onszelf, in onszelf.
Geschreven door Wim Beunderman, geplaatst op dinsdag 17 november 2015
Onrust in de wereld, onrust om me heen, onrust in mijn hart. Situaties, dingen, mensen die mijn leven op zijn kop zetten. En allemaal heb ik ze zelf gecreëerd. Door mijn overtuigingen, mijn gedachten en mijn terugkerende drama. Ze duwen mij onder, ze teisteren mijn gemoed. Hun gitzwarte donderwolken zetten mijn wereld in het donker. Onzeker en het laagste van het laagste; zo voel ik mij dan.
